Dwa tygodnie obrad Konferencji Stron COP18 w Doha jak co roku nie doprowadziły do przełomu. Nadal nie ma zgody w społeczności międzynarodowej co do trzech spraw zasadniczych: Czy wysiłki na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych mają podejmować tylko kraje rozwinięte, czy też wszystkie państwa. 

Kraje rozwijające się wprowadzają obecnie więcej gazów do atmosfery niż kraje rozwinięte. Jednak te drugie wyraźnie dominują, jeśli zsumować emisje z przeszłości. Drugi problem to oczekiwanie krajów biedniejszych na ogromne wsparcie finansowe. Mówi się o sumie 100 mld USD rocznie. Tymczasem kraje o rozwiniętych gospodarkach stwierdzają, że nie maja możliwości wykładać tak ogromnych sum, a do tego dochodzi problem nadzoru nad sposobem ich wydawania.

Trzecia kwestia to przekazywanie technologii krajom uboższym. Kraje posiadające nowoczesne technologie w zasadzie zgadzają się na udostępnianie technologii, jednak kraje rozwijające chcą, żeby przekazaniu podlegała również własność intelektualna. Tymczasem na to nie ma zgody.

Obrady przeciągają się, gdyż szuka się sposobu, aby wykazać się choćby niewielkim postępem. Polska aspirując do zorganizowania i przewodzenia następnej Konferencji w Warszawie musi sobie zdawać sprawę z ryzyka, że kolejne wielotysięczne spotkanie za rok ma równie małe szanse na sukces merytoryczny.

Podczas ubiegłorocznego spotkania w Durbanie (RPA) ustalono, że do 2015 roku zostanie wynegocjowane nowe porozumienie w sprawie przeciwdziałania zmianom klimatu i adaptacji do nich. Celem jest doprowadzenie do takiego stopnia redukcji emisji gazów cieplarnianych, aby wzrost temperatury w skali globalnej nie przekroczył 20C. Kraje bogate, w tym Unia Europejska dążą do objęcia zobowiązaniem do redukcji emisji wszystkich krajów, a zwłaszcza tych, których gospodarki bardzo szybko się rozwijają (np. Chiny, Indie, czy Brazylia) i są przyczyną światowego wzrostu emisji gazów cieplarnianych.
Inna jest perspektywa krajów mniej zamożnych, dla których głównym priorytetem jest rozwój gospodarczy generujący wzrost zapotrzebowania na energię. Domagają się one przekazywania technologii zmniejszających energochłonność gospodarek, a dopiero na dalszym planie widzą ewentualność zobowiązania się do redukcji emisji.

Na tym tle sytuacja Polski nie jest łatwa. Jako kraj członkowski jesteśmy związani stanowiskiem Unii Europejskiej, która ma ambicję przewodzenia Światu w działaniach na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych i zastępowania paliw kopalnych odnawialnymi źródłami energii. Tymczasem struktura i stan polskiej energetyki, w tym największe na Świecie uzależnienie od węgla, ograniczają nasze możliwości szybkich przekształceń strukturalnych i zdecydowanej redukcji emisji w krótkim czasie.

Jednocześnie, jako kraj pretendujący do organizacji przyszłorocznej Konferencji Stron Konwencji klimatycznej, musimy dbać o dużą zdolność negocjacyjną będąc wiarygodnym partnerem dla państw różnie oceniających dotychczasowe i zamierzone sposoby przeciwdziałania zmianom klimatu.